หลังจากที่เราจัดกระเป๋ากันแล้วก็ถึงเวลาเดินทาง เราออกจากจุดนัดพบที่ Small Town Hostel โฮสเทลแห่งแรกในพัทลุงที่สนับสนุนการเดินทางครั้งนี้ของเราโดยให้บริการที่พักพวกเราในคืนก่อนออกเดินทาง หลายคนนอนไม่หลับด้วยความตื่นเต้น บ้างนอนน้อยด้วยภาระงานที่ต้องทำก่อนเดินทาง
สายหมอกยามเช้าโอบกอดขุนเขา รถค่อยๆ ลัดเลาะตามเส้นทางชนบทมายังอ.กงหรา รถขับเคลื่อนสี่ล้อค่อยๆพาเราลัดเลาะหมู่บ้านไปยังเนินเขา ซึ่งช่วยย่นระยะเดินของเราได้เยอะพอสมควร เนื่องด้วยสายฝนที่โปรยปรายในวันก่อนหน้า เสียงเครื่องยนต์ดับลง รถค่อยๆ สไลด์ลงจากเนิน หลายคนตกใจ หลายคนเริ่มตื่นตัว(พลางคิดในใจว่าชิปหายแล้ว) แน่นอนว่ารถไม่สามารถส่งเราได้ไกลกว่านี้ เราต่างทยอยแบกแป้เดินเท้าสู่ปลายทางที่เราไม่รู้ว่าคือที่ใด
ชีวิตมีบททดสอบเสมอ ถ้าผ่านมันไปไม่ได้มันก็เล่นงานคุณอยู่อย่างนั้นจนกว่าคุณจะผ่านไปได้ เพื่อรับบททดสอบครั้งใหม่ มันก็แค่นั้น
ด้วยสภาพร่างกายที่แตกต่างอย่างเห็นได้ชัด เนินแรกเล่นเอาเราถึงกับต้องขอหยุดพัก ทั้งๆ ที่เดินไปได้ยังไม่ถึง 1 กิโลเมตรด้วยซ้ำ อาการหอบ หายใจไม่ทัน หัวใจเต้นเร็ว เหงื่อออกต่อเนื่องสะท้อนถึงความย่ำแย่ของร่างกายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน จนทำให้เราคิดว่า “นี่กูมาทำไมวะเนี้ย เรามาเป็นภาระของทุกคนหรือเปล่า” ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครบนหรือต่อว่าอะไร ในทางกลับกันพี่ๆหลายคนต่างกลับช่วยเป็นกำลังใจ และแบ่งปันอาหารให้พลังงานมาให้ ซึ่งเราไม่ได้เตรียมไว้เลยแม้แต่น้อย
ผ่านทางชันที่เป็นสวนยางพารา ป่าปุด สู่ป่าโปร่ง เข้าสู่ทางดิบเขา สภาพเส้นทางที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆ สภาพป่าทำให้เราคิดได้อย่างหนึ่งว่า “ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงตลอดเวลาจริงๆ เพียงแค่เราไม่สังเกต ชีวิตก็เช่นกับผืนป่า มันเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา บ้างเป็นการเปลี่ยนแปลงเพียงการร่วงของใบไม้ บ้างเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เหมือนการล้มของต้นไม้ที่เห็นได้ชัด และส่งผลอย่างกว้างขวางต่อภาพรวมของชีวิต”
เมื่อเราสังเกตความเป็นไปของป่า สรรพชีวิต ที่เราไม่พยามให้การเดินป่าไปทำร้ายสิ่งเหล่านั้น มันทำให้เรามีสติมากขึ้น มองทุกอย่างด้วยความระมัดระวังมากขึ้น ในทางกลับกันเรากลับใช้ชีวิตโดยไม่ได้ระมัดระวังอย่างนี้มาก่อนเลย เราแทบไม่คาดการณ์ถึงสิ่งที่ไม่คาดฝัน หรือแรงสะท้อนของสิ่งเล็กน้อยในชีวิตว่าจะส่งผลต่อเราในวันใดวันหนึ่งก็เป็นได้ นี่อาจเป็นบทเรียนที่ธรรมชาติมอบให้เราก็ได้ ถึงแม้สภาพร่างกายจะย่ำแย่แทบก้าวขาไม่ไหว แต่แรงกระเพื่อมในจิตของเรากลับเร่าร้อนด้วยมุมมองที่เรียบง่าย และมีพลังอย่างยิ่ง การเดินเป็นเหมือนการสร้างกระบวนการสื่อสารภายในสู่แก่นจิตใจของเราเอง แต่เราก็ไม่อาจรู้ได้ว่าคนอื่นจะรู้สึกอย่างไร
ชีวิตที่ผมไม่ชอบเลยคือการมีชีวิตเพื่ออยู่รอดไปวันๆ โดยไม่มีหมุดหมายปลายทางของชีวิต มันดูไร้ทิศทาง การเดินทางของผมตอนนี้ก็ไม่ต่างกัน
5 ชั่วโมงผ่านไปเราก็ยังไม่มีมี่แววว่าจะถึงหมุดหมายปลายทาง ตอนนี้ร่างกายเริ่มดีขึ้น ระหว่างทางเดินเราจดจ่อที่ก้าวต่อก้าวตามคำแนะนำของนักเดินป่ารุ่นพี่ “ไม่ต้องรีบน้อง ก้าวต่อก้าว ไม่ต้องแข่งกับใครแข่งกับใจของเราเอง” ระหว่างทางเดินแทบไม่มีใครพูดกันเลย เสียงบ่นมีบ้างประปลายพอเรียกรอยยิ้ม และเสียงหัวเราะ ความเห็นอกเห็นใจ ช่วยเหลือกันมีตลอดเส้นทาง จนทำให้ผมรู้สึกว่า “ถ้าคุณชวนเพื่อน หรือคนรักมา ถ้าคุณไม่ผูกพันธ์รักกันมากกว่าเดิม ก็อาจเลิกรากันไปเลยก็ได้ เพราะมันยากลำบากเหลือเกิน”
ไม่ช้าสมาชิกกลุ่มเราเริ่มมีอาการตะคริวไปทีละคน การเดินทางของกลุ่มเราที่รั้งท้ายอยู่แล้วยิ่งช้าลง นักเดินป่ารุ่นพี่คอยให้คำแนะนำ และใช้สเปรย์สำหรับคลายกล้ามเนื้อนักกีฬาพ่นอยู่เป็นระยะ นี่ก็เป็นอีกสิ่งสำคัญที่เรามองข้ามไปเพราะอาการบาดเจ็บกล้ามเนื้อเกิดขึ้นได้ตลอดเวลาเช่นกัน และไม่มีใครเตรียมยาพ่นมาเลย
ระหว่างนั่งพักผมคิดถึงเรื่องเก่าๆ ที่ผมฝังใจเสมอมามาคือ ตั้งแต่ลาออกจากบริษัทต่างชาติผมก็ไม่ทำงานที่ไหนอีกเลย ผมสร้างระบบที่ผมควบคุมทุกอย่างของการทำงาน เพื่อไม่ให้มีอะไรมาบังคับการทำงาน ทุกงานต้องผลลัพท์ที่ดีเสมอ แต่ตอนนี้ผมแทบไม่มีแรงเดิน เพราะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราต้องเดินอีกนานแค่ไหน ไม่รู้แม้หมุดหมายปลายทาง ไม่ต่างกับการใช้ชีวิตไปวันๆ ที่แค่เอาตัวรอดไปได้ ด้วยความเป็นผู้นำและสร้างกฏของตัวเองเสมอ ทำให้ผมย้อนคิดว่านี่เราทำอะไรอยู่
ผมทำได้แค่เดินตามพรานที่นำทาง ซึ่งการถามว่าเมื่อไรถึงดูจะไม่มีประโยชน์เสียเท่าไร เพราะยังไงเราก็ต้องเดินต่อไป จนผมคิดได้ว่าเราเดินตามพราน “เราเชื่อพรานเพราะเขาคือมืออาชีพ นี่ไม่ใช่แค่อาชีพของเขา การเชื่อใจในมืออาชีพแน่นอนว่าเราให้ใจไปแล้ว” ดังนั้นย้อนกลับมาคือมันก็เป็นหลักการเดียวกันกับการทำงานของผมคือ เราเป็นมืออาชีพเสมอ เพราะเราไม่เคยมองว่ามันเป็นแค่อาชีพ และลูกค้าซื้องานเราไว้ใจเราเพราะเราสั่งสม มุ่งมั่นกับมันเสมอมา ไม่ต่างกับพรานที่พยามพาเราไปในเส้นทางที่ปลอดภัยเสมอ
เรายังคงเดินต่อไปโดยไร้วี่แววของพื้นราบ ระหว่างทางที่ตะคริวเล่นงานสมาชิกของเราเพิ่มทีละคน ฝนก็เริ่มลงเม็ดมาแล้ว และนี่คือช่วงเนินเขาที่สูงชันอีกลูก เราจะผ่านมันไปได้หรือไม่โปรดติดตามตอนต่อไป
จากความรักในบ้านเกิด สู่การกำเนิดของที่พัก
ขอบคุณผู้สนับสนุนบทความ : Small Town Hostel
จองห้องพัก : 074612826, 0841245452 , 0641599028
FB : SMALLTOWNHOSTEL
IG : SMALL_TOWN_HOSTEL
LINE : SMALLTOWNHOSTEL
#SmallTownHostel #hostel #Phattalung
